techniek & ambacht

Piens Smous Heeze

Mieke van Os

Hondje uit Heeze figureert voor remake Nachtwacht

In het project Nachtwacht360 – een initiatief van fotograaf Julius Rooymans en modeontwerper Hans Ubbink – figureren tal van lookalikes. Alle fotoportretten en ook alle kostuums en attributen zijn (als er geen authentieke voorhanden waren) speciaal voor dit project gemaakt. Aan de fotosessies ging een periode van casting vooraf. Anne Stas uit Heeze heeft een jong Smousje, een guitig niet-alledaags ras. Zij hoorde van de oproep en besloot mee te doen. Ze zond foto’s in van haar hond Saar. Dochter Pien Scheepers (14 jaar) heeft Saar een week lang getraind voor het aannemen van de juiste houding. De opnames zijn gelukt en Saar is nu vereeuwigd op de remake van de Nachtwacht die, net als het origineel, zo’n vier bij vijf meter meet.

Interactieve website Nachtwacht

Rembrandtwoordenboekje

Mieke van Os

rembrandtwdbje_v10

Wat is ‘smalt’ voor kleur en waar is een ‘vispenseel’ van gemaakt? Wat betekent retoqueren? Kan een doodeerlijke schilder toch een ‘afzetter’ zijn? Omdat het 350 jaar geleden is dat Rembrandt van Rijn overleed, heeft het Instituut voor de Nederlandse Taal een gelegenheidswoordenboekje met zeventiende-eeuwse schilderstermen gemaakt. Voor elk levensjaar van de kunstenaar heeft het Instituut een trefwoord uit de zeventiende eeuw verzameld.  63 in totaal dus.

Zie elders op dit blog:

 

Mecenas: uitsluitend vrouwen

Mieke van Os

20190204_140107-1 Volkskrant rapporteert onderzoek Mama Cash anno 2019: vrouwen nog altijd te vaak uitgesloten.

Je kunt je afvragen  in hoeverre je met je keuzen als  kunstvak- en literatuurdocent bijdraagt aan de status quo en welk effect dit heeft op de kijk op kunst en literatuur?

Enige verbetering speurbaar

Bij Nederlands grootste popfestivals is 3% van de headliners vrouw. In de Nederlandse literaire canon wordt 16% van de werken geschreven door een vrouw en 17% van de choreografen bij dansgezelschappen is vrouw. De laatste cijfers van galeries en uitgeverijen geven reden tot voorzichtig optimisme.

Vrouwelijke kunstenaars en schrijvers lopen relatief vaker tegen een glazen plafond. Napoleone werpt zich daarom op als mecenas.  Na de Guerilla Girls is dit nog altijd nodig. De Guerilla Girls passen net als Bansky in een wereld van gemaskerde actievoerders.

 

Dikke papverf

Mieke van Os

Missing link impastotechniek

Rembrandt van Rijn zorgde voor een revolutie in de schilderkunst met zijn impastotechniek. Zijn werk krijgt een 3-D effect door een dikke laag verf die zorgt voor een soort van reliëf in zijn meesterwerk. De verflaag steekt uit ten opzichte van het oppervlak, hierdoor reflecteert er meer licht. En lichtwerking is een van de meest kenmerkende kenmerken van Rembrandts werk. Hoe hij dat deed is nu drie eeuwen later ontdekt door een internationaal onderzoeksteam onder leiding van de TU Delft en het Rijksmuseum, dat gebruik heeft gemaakt van de European Synchrotron Radiation Facility (ESRF) in Grenoble.

Het geheim van de Meester

We wisten al dat hij het het impasto-effect bereikte met materialen die van oudsher beschikbaar waren op de zeventiende-eeuwse Nederlandse kleurstoffenmarkt, namelijk het pigment loodwit – een mengsel van Pb3(CO3)2·(OH)2 (hydrocerussiet) en PbCO3 (cerussiet) – en organische oplosmiddelen (vooral lijnzaadolie). Nu weten we ook het laatste geheime ingrediënt: Pb5(CO3)3O(OH)2 ofwel plumbonacriet. Deze stof is uiterst zeldzaam in historische verflagen. Plumbonacriet is aangetroffen in sommige monsters van schilderijen uit de twintigste eeuw en in een aangetast rood loodpigment in een schilderij van Van Gogh. Geen ongelukje of een verdwaald stofje, want onderzoek toont dat de toepassing het resultaat is van een bedoelde synthese. De aanwezigheid van plumbonacriet wijst op een alkalisch oplosmiddel. Op basis van historische teksten wordt gedacht dat Rembrandt voor dit doel loodoxide (loodglit) aan de olie toevoegde om een pasta-achtige verf te krijgen.  Al kunnen er bij het drogen van de verf ook allerlei nieuwe producten in een verf ontstaan. De vondst maakt het mogelijk om specifieke impasto-achtige monsters te gaan reconstrueren voor reparatie en veroudering.  Zowel in CO2-rijke en CO2-vrije atmosferen om te bekijken waar de carbonaten in plumbonacriet vandaan komen als ook in vochtige en droge omstandigheden om het effect van water te beoordelen. Vervalsers weten wat hun te doen staat:  al is nog onbekend of de stof zich voordoet in al zijn schilderijen. Ook dat wordt nader onderzocht.

Samenwerking

Het werk, onder leiding van de afdeling Materials Science and Engineering van de TU Delft en het Rijksmuseum, wordt uitgevoerd in samenwerking tussen de academische wereld (Institut de Recherche de Chimie van de Universiteit van Parijs en de Universiteit van Amsterdam), onderzoeksinstituten voor cultureel erfgoed (C2RMF: Centre de Recherche et des Restauration des Musées de France), musea (Rijksmuseum en Mauritshuis) en de ESRF.

Elders op dit blog: