Phase 2: Mycelia will continue to grow to reform the shape. At first glance you see then the form as a totality, on closer inspection the merging of human figures. I’m very curious about the growth process and the combination that arises from it.The intertwining. I’ll keep you informed. See you later !
Fase 1: zwevende sculptuur.
Fase 2: Mycelium gaat door en om de beeldengroep groeien. Op het eerste gezicht zie je dan een vorm, bij nadere beschouwing komen de verschillende figuraties naar voren.
Sailing in a boat with friends, wandering through the woods, taking a dive in refreshing water. Artists have been inspired by it for centuries, including neo-impressionist George Seurat, with his famous dots. So good company. 😉 Have a nice day to you too. 🤗
100 cm x 100 cm, acrylic on aluminium, signed 2022. To be framed. Interest > Kunstschakel@gmail.com
Elves are humanoid mythical creatures from Germanic and Norse mythology and folklore. They dance by moonlight and sit on ‘fairy benches’. Nature spirits with supernatural powers. Wise and skillful, beautiful and light, and strong and combative. The Chihuahua was considered sacred and used as a sacrifice to take on the sins of deceased persons and guide their souls on the journey to the afterlife. Characteristics that they use with all their love for people. So you bring good vibes into your home with them
Elfen en chihuahua’s, gidsen van de zielen van mensen
Elfen zijn mensachtige mythische wezens uit de Germaanse en Noorse mythologie en folklore. Ze dansen bij maanlicht en zitten op ‘feeënbanken’. Natuurgeesten met bovennatuurlijke krachten. Wijs en bekwaam, mooi en licht, en sterk en strijdbaar. De chihuahua werd als heilig beschouwd en werd gebruikt als een offer om de zonden van overleden personen op zich te nemen en hun ziel te begeleiden op de reis naar het hiernamaals. Eigenschappen die ze met al hun liefde voor mensen gebruiken. Je haalt er dus good vibes mee in huis
A worldwide project, building bridges, seeking a newer world. An honour, I’m in! My entrees p. 36-37 and 48. Curated by Magdalena Brzezinska. All revenues on ISSUU and Linking Worlds.
I have passed the age where adulthood makes children’s bones rattle like the bars of a cage. What I leave of myself from that time, cannot be taken back. What’s behind me stays there.
Tipping point, dividing line, conflicting wishes: live, die, go back and redo my life and change everything, repeat my life and change nothing. Tipping point, where in the past I can put a sign that says ‘here, this is where my flight started’ I don’t know. The past – traversed so recently – has not yet settled down, as if it still foams in its wake.
I look ahead and there is the horizon. I look back. There is also a horizon there. I am naturally connected to my future. Each course is dictated by the previous, drawing an erratic, unbroken line of reactions through one’s life. Most of what we do, nobody sees. No one knows more than a fraction of what we think. If you continue, everything will evaporate. The earth, the truth, is hidden behind a mist of oblivion. Like the Northern Lights, like the moon hanging by its sides. The stars, lanterns hung by the past, so that the lost can find their way back.
Sometimes I want to escape the system of the past, from all the chain reactions. I want to be the big bang. However, a beginning is not a fixed point, it is fluid. Without us even noticing it’s there, it’s happening all the time, it is there.
I find an answer to the question I can search for. Balance, the thrill of tilting back and forth, without racing speed. Willpower returns like a wayward hawk to the gauntlet. I come back from a slumber, trusting myself. As if a blindfold has been taken off, everything feels lighter.
I examine the difference between where I’m going and where I want to go. That’s where I’m taken by surprise by a ball of sparks that explodes like a life force, like blown dandelion fluff. There is no better reason to go back than to keep going. Life is in the gap between them. Turn and face the strange.
Admittedly, I don’t know if love is something you can find. I think love is something you believe.
True, the future does not wait.
By Mieke van Os
Veranderingen
Ik ben de leeftijd gepasseerd waarop volwassenheid de botten van kinderen laat rammelen als de tralies van een kooi. Wat ik achterlaat van mezelf uit die tijd, kan niet worden teruggenomen. Wat achter mij ligt, blijft daar.
Omslagpunt, scheidslijn, tegenstrijdige wensen: leven, sterven, teruggaan en mijn leven opnieuw doen en alles veranderen, mijn leven herhalen en niets veranderen. Kantelpunt, waar ik in het verleden een bordje kan zetten dat zegt ‘hier, dit is waar mijn vlucht begon’, ik weet het niet. Het verleden – zo recent doorkruist – is er nog niet neergestreken, alsof het nog steeds in zijn kielzog schuimt.
Ik kijk vooruit en daar is de horizon. Ik kijk terug en ook daar is een horizon. Van nature ben ik verbonden met mijn toekomst. Elke koers wordt gedicteerd door de vorige en trekt een grillige, ononderbroken lijn van reacties door het leven heen. Het meeste van wat we doen, ziet niemand. Niemand weet meer dan een fractie van wat wij denken. Als je doorgaat, verdampt alles. De aarde, de waarheid, is verborgen achter een mist van vergetelheid. Zoals het Noorderlicht, zoals de maan die aan zijn zijden hangt. De sterren, lantaarns opgehangen door het verleden, opdat de verlorenen de weg terug kunnen vinden.
Soms wil ik even ontsnappen aan het systeem van vroeger, aan alle kettingreacties. Ik wil de grote oerknal zijn. Een begin is echter geen vast punt, het is vloeibaar. Zonder dat we het merken dat het er is, gebeurt het de hele tijd, het is er.
Ik vind een antwoord op de vraag waar ik naar kan zoeken. Ik ondervind balans, de sensatie van heen en weer kantelen. Vaart zonder racesnelheid. Wilskracht keert terug als een eigenzinnige havik naar de handschoen. Ik kom terug uit een slaap, mezelf vertrouwend. Alsof er een blinddoek is afgenomen, voelt alles lichter aan.
Ik onderzoek het verschil tussen waar ik heen ga en waar ik heen wil. Daar word ik door meegenomen, verrast door een bal van vonken die explodeert als een levenskracht, als opgeblazen paardenbloempluis. Er is geen betere reden om terug te gaan dan om door te gaan. Het leven is in de kloof daartussen. Draai je om en kijk naar het vreemde.
Toegegeven, ik weet niet of liefde iets is dat je kunt vinden. Ik denk dat liefde iets is dat je gelooft.
The most beautiful ballet story: Swanlake. Siegfried, a young prince with the soul of a poet, meets a white swan, Odette, by a lake at night, and promises to remain faithful to her —and with it his ideals. Back in his palace, Siegfried lets himself be seduced by the wizard’s daughter Odile, who has disguised herself as a black swan. Too late, Siegfried realizes his mistake. After a moving reunion with Odette, he dies by drowning. Symbolized here by the remains of my beloved old floppy doll: Mina.
Siegfried, een jonge prins met de ziel van een dichter, ontmoet ’s nachts een witte zwaan, Odette, bij een meer en belooft haar trouw te blijven – en daarmee zijn idealen. Terug in zijn paleis laat Siegfried zich verleiden door de tovenaarsdochter Odile, die zich als zwarte zwaan heeft vermomd. Te laat beseft Siegfried dat hij er is ingeluisd. Na een ontroerend weerzien met Odette sterft hij door verdrinking. Hier gesymboliseerd door de overblijfselen van mijn geliefde oude slappe pop: Mina.
Mieke van Os 